Wielki Czwartek: “To czyńcie na moją pamiątkę”
Chrześcijanie na całym świecie obchodzą wiele różnych świąt. W zależności od denominacji kalendarze liturgiczne wypełnione są różnorodnymi świętami dotyczącymi czy to życia i śmierci Jezusa, świętami maryjnymi, czy nawet świętami ku czci różnych świętych. Zbawiciel nasz Jezus Chrystus będąc na ziemi ustanowił dwa zwyczaje, abyśmy zachowywali je na Jego pamiątkę. Pierwszą z nich jest chrzest wodny przez zanurzenie, ku naszemu upamiętaniu i nowonarodzeniu do życia w Chrystusie, drugą zaś jest pamiątka Wieczerzy Pańskiej. Czym jest Wieczerza Pańska i jakie jest jej znaczenie? Na to pytanie postaram się odpowiedzieć. “To czyńcie na pamiątkę moją” (1Kor 11,24) – słowa te wypowiedział Jezus do swoich uczniów podczas wieczerzy paschalnej, którą obchodzono na pamiątkę wyzwolenia izraelitów z niewoli egipskiej przez jedynego i prawdziwego Boga. Spożywano wtedy przaśny chleb oraz pieczonego baranka z gorzkimi ziołami, który był zapowiedzią nadejścia tegoż mesjasza. Była to wieczerza szczególna, gdyż zbliżała się chwila Jego męczeńskiej śmierci. Jezus wiedząc, że będzie ukrzyżowany, starał się przygotować swoich uczniów do tej próby, przepowiadając im o tym przed udaniem się do Jerozolimy na święto Paschy.
Będąc już w Jerozolimie, wysłał Piotra i Jana, aby przygotowali wieczerzę i miejsce na nią,mówiąc im jednocześnie co mają czynić. Gdy już miejsce było gotowe i gdy wszyscy zebrali się w pokoju na górze, by świętować, Jezus na znak pokory przepasał swoje biodra białym płótnem i umył nogi swym uczniom.
Jak sprawozdaje apostoł Jan w swojej ewangelii: ” Przed świętem Paschy, Jezus wiedząc, iż nadeszła godzina jego odejścia z tego świata do Ojca… wstał od wieczerzy, złożył szaty, a wziąwszy prześcieradło, przepasał się.Potem nalał wody do misy i począł umywać nogi uczniów i wycierać prześcieradłem, którym był przepasany” (J 13,1-4). Po czym zasiedli do wspólnej wieczerzy, gdzie oznajmił im, co wkrótce miało się wydarzyć: “I rzekł do nich: Gorąco pragnąłem spożyć tę wieczerzę paschalną z wami przed moją męką; Powiadam wam bowiem, iż nie będę jej już spożywał, aż nastąpi spełnienie w Królestwie Bożym. I wziąwszy chleb, i podziękowawszy, łamał i dawał im mówiąc: To jest ciało moje, które się za was daje; to czyńcie na pamiątkę moją. Podobnie i kielich, gdy było po wieczerzy, mówiąc: Ten kielich, to nowe przymierze we krwi mojej, która się za was wylewa” (Łk 22,15-20).
Apostoł Paweł w 1 Liście do Koryntian zapisał: ” Albowiem ja przejąłem od Pana to, co wam przekazałem, że Pan Jezus tej nocy, której był wydany, wziął chleb a podziękowawszy, złamał i rzekł: Bierzcie, jedzcie, to jest ciało moje za was wydane, to czyńcie na pamiątkę moją… Albowiem, ilekroć ten chleb jecie, a z kielicha tego pijecie, śmierć Pańską zwiastujecie, aż przyjdzie” (1Kor 11,23.26).
Jezus w symbolach chleba i wina zawarł swój ratunek dla nas grzeszników, ponieważ zapłacił swoim ciałem i krwią najwyższą cenę za nasze grzechy. Wypowiadając potem słowa: ” to czyńcie na pamiątkę moją ” – polecił nam zachowywać ten zwyczaj i rozpamiętywać co znaczyła dla nas ofiara, jaką poniósł. Apostoł Paweł pisał: “Wyrzućcie więc stary kwas, abyście się stali nowym ciastem, jako że przaśni jesteście. Chrystus bowiem został złożony w ofierze jako nasza Pascha. Tak przeto odprawiajmy święto nasze, nie przy użyciu starego kwasu, kwasu złości i przewrotności, lecz przaśnego chleba czystości i prawdy” ( 1Kor 5,7-8).
W Kościele Adwentystów Dnia Siódmego obchodzimy ten zwyczaj na pamiątkę tego, co uczynił dla nas Zbawiciel. W święto Wieczerzy Pańskiej na wzór Jezusa i na znak pokory umywamy nogi naszym bliźnim, a następnie spożywamy niekwaszony chleb i pijemy sok winny rozpamiętując, jak cudowną ofiarę uczynił dla nas Chrystus, wyrywając nas z niewoli grzechu.
Nie ulega wątpliwości, że dla pierwszych chrześcijan Wieczerza Pańska miała dużo większe znaczenie niż dla kościołów współczesnych. Wieczerza Pańska była podstawą prawie każdego zgromadzenia pierwszych chrześcijan, dziś (w biblijnej formule) obchodzi się ją tylko w niektórych kościołach.
Obraz Ostatnia wieczerza, autorstwa Ugolino da Siena (Ugolino di Nerio); (ok. 1325-130 r.); tempera, złoto na drewnie; obecnie znajduje się w zbiorze The Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku.
Artur Załęski